Το άρθρο μου όπως έχει δημοσιευτεί στο: http://www.capital.gr/me-apopsi/3134803/o-nomos-katseli-ta-funds-kai-ta-maura-daneia
Τα κόκκινα δάνεια και η αντιμετώπιση του ζητήματος της υπερχρέωσης ιδιωτών και επιχειρήσεων συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας και αποτέλεσε το επίκεντρο της διαπραγμάτευσης για όλη τη διάρκεια της -ακόμα εν εξελίξει- αξιολόγησης.
Από τη μεριά της νομοθεσίας, πλήθος νομοθετημάτων που άλλοτε τροποποιούσαν νόμους παρελθόντων ετών, άλλοτε ενσωμάτωναν προϋπάρχουσες κοινοτικές οδηγίες κι άλλοτε εισήγαγαν νέες διαδικασίες αποσυμπίεσης δανειακών χαρτοφυλακίων, -ακόμα και η ίδια η τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και κυρίως του συνόλου σχεδόν των διατάξεων της αναγκαστικής εκτέλεσης- έκαναν την εμφάνισή τους, χωρίς ακόμα να έχουν γίνει ορατές οι συνέπειές τους.
Στο μέτωπο του νόμου 3869/2010 (νόμος Κατσέλη) που, πλέον, αποτελεί τη μοναδική “ομπρέλα” ασφαλείας για τη διεκδίκηση της δυνατότητας διάσωσης της κύριας κατοικίας όσων δανειοληπτών πληρούν τα κριτήρια ένταξης, η ενσωμάτωση των ψηφισμένων τροποποιήσεων είχε δραματικές συνέπειες. Το πλήθος και η πολυπλοκότητα των νέων διατάξεων κατέστησε αν όχι αδύνατη, τουλάχιστον δύσκολη την άμεση προσφυγή στις διατάξεις του. Υπουργικές αποφάσεις εκτός νομοθετικής εξουσιοδότησης, αδύνατα χρονοδιαγράμματα, διαδικασία επίσπευσης της εκδίκασης υποθέσεων από Ειρηνοδικεία που στερούνται όχι μόνο του απαραίτητου δικαστικού και γραμματειακού προσωπικού αλλά και χώρου και η υποχρέωση επικαιροποίησης 170.000 (!!!) εκκρεμών υποθέσεων -η καταληκτική ημερομηνία της διαδικασίας επικαιροποίησης παρατάθηκε από τις 19-02-2016 για τις 30-06-2016- έχουν συνθέσει ένα σκηνικό παραφροσύνης για τους δανειολήπτες, τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους και τα ελληνικά Δικαστήρια.
Αναφορικά με τις επισπεύσεις δικασίμων των υποθέσεων που είχαν αρχικά προσδιορισθεί για το διάστημα μετά το δικαστικό έτος 2018, καλό είναι να αναφερθεί ότι, από το σύνολο των Ειρηνοδικείων της περιφέρειας της Αττικής, μόλις τρία έχουν δειλά – δειλά ξεκινήσει τη σχετική διαδικασία (σημειωτέον ότι η επίσπευση δικασίμου προβλέφθηκε με την τροποποίηση της 14ης Αυγούστου 2015, αρχικά ως δυνητική -μέχρι τις 19/12/2015- με πρωτοβουλία των διαδίκων και εν συνεχεία ως υποχρεωτική από τα Ειρηνοδικεία). Δεν είναι μόνο το ζήτημα της πραγματικής δυνατότητας επίσπευσης τόσων χιλιάδων εκκρεμών υποθέσεων εξαιτίας της έλλειψης δικαστικών αιθουσών -η πλειονότητα των Ειρηνοδικείων της χώρας διαθέτει μία αίθουσα εκδίκασης- και της κωλυσιεργίας στην πρόσληψη νέων Ειρηνοδικών, αλλά και το ζήτημα του τρόπου ενημέρωσης τόσων πολλών μερών ανά υπόθεση, που καθυστερούν μία διαδικασία καταδικασμένη να αποτύχει, εκτός αν υπάρξει γενναία νομοθετική παρέμβαση (αλλαγή αρμοδιότητας, δημιουργία υπερειρηνοδικείων ανά γεωγραφικό τομέα, αντικατάσταση του καταληκτικού έτους 2018 με το έτος 2020). Διαβάστε περισσότερα
