Η παρούσα με αριθμό 778/2022 απόφαση (δείτε το πλήρες κείμενο εδώ) του Ειρηνοδικείου Χαλανδρίου έκρινε, δικάζοντας με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, ότι πιθανολογείται η ευδοκίμηση έφεσης επί πρωτόδικης απόφασης που είχε απορρίψει την αίτηση υπαγωγής οφειλέτη στις διατάξεις του Ν. 3869/2010, λόγω ανειλικρινούς δηλώσεως, διατάσσοντας παράλληλα την αναστολή των μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης και δη πλειστηριασμού κατά της κατοικίας του μέχρι και την έκδοση οριστικής απόφασης επί της εκκρεμούσης εφέσεως.
Στη μείζονα σκέψη της πιθανολογεί την ευδοκίμηση της εκκρεμούς έφεσης του αιτούντος, δεδομένου ότι για την απόδειξη της ένστασης ανειλικρινούς δηλώσεως το βάρος απόδειξης το φέρει ο πιστωτής και δεν αρκεί η απλή πιθανολόγησή της από το Δικαστήριο, αναφέρει δε επί λέξει : “…
η ανειλικρινής δήλωση πρέπει να οφείλεται σε δόλο ή βαρειά αμέλεια του οφειλέτη για να επέλθουν οι συνέπειες του άρθρου 10. Ο νομοθέτης δεν μπόρεσε να εξειδικεύσει περιπτωσιολογικά τις δύο αυτές έννοιες στο χώρο των υπερχρεωμένων. Είμαστε της άποψης ότι πέραν της εκ προθέσεως παράλειψης της αλήθειας ή της αποσιώπησης της πραγματικότητας είτε με ενέργειες είτε διά παραλείψεως εκ μέρους του οφειλέτη, κάθε πράξη του πρέπει να κριθεί σε σχέση με τη ζημία που προκάλεσε στον πιστωτή σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες όπως ο τρόπος αποκάλυψης της παράλειψης (οικειοθελής ή μη), η τυχόν διόρθωση της ενώπιον του ακροατηρίου ή μέσω εξώδικης δήλωσης προς τους πιστωτές. Πρόκειται για μία αξιολογική κρίση στην οποία θα προβεί το δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη πλείστα στοιχεία για τη «συμπεριφορά» του οφειλέτη. Πρωτεύοντα ρόλο αξιολόγησης σίγουρα θα διαδραματίζει η προσφορότητα της ανειλικρίνειας ως προς την απομείωση των πιστωτών.
Θα πρέπει πάντως να επισημανθεί ότι ενώ διατηρήθηκε στο άρθρο 10 παρ. 1 η υπαιτιότητα του οφειλέτη (και μάλιστα μόνο για το δόλο και τη βαρεία αμέλεια), ως εξεταστέο στοιχείο για την ενεργοποίηση ή μη των συνεπειών της ανειλικρινούς δηλώσεως του άρθρου 10, ο νομοθέτης αφού υποχρέωσε με το νόμο 4336/2015 τον οφειλέτη να επικαιροποιεί τα στοιχεία των εκκρεμών αιτήσεων επανήλθε με το ν. 4346/2015 κατέστησε τον οφειλέτη υπεύθυνο χωρίς να χρειάζεται να συντρέχει υπαιτιότητα (βλ. ανωτέρω κεφ. Ε5).
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ένας δανειστής ο οποίος κατά την παράγραφο 1 του άρθρου 10 θα επιδιώξει να ενεργοποιήσει τη συγκεκριμένη διάταξη θα πρέπει να αποδείξει ότι ο οφειλέτης από δόλο ή βαρεία αμέλεια παραβιάζει την υποχρέωση του να υποβάλει ειλικρινή δήλωση για τα περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματα του τόσο κατά την υποβολή της αίτησης του όσο και κατά την περίοδο ρύθμισης οφειλών ή ακόμη και να συμπεριλάβει πιστωτές στην κατάθεση της αίτησης του άρθρου 4 παρ 1 του νόμου προκειμένου να επιτύχει τον χαρακτηρισμό του ως ανειλικρινή δηλούντα. Περαιτέρω καταλείπεται περιθώριο στον οφειλέτη να ανταποδείξει ότι ούτε δολίως ενήργησε ούτε με βαριά αμέλεια προκειμένου να ματαιώσει την ενεργοποίηση της συγκεκριμένης διάταξης. (ίδετ. Σχετ. Μ. Αθανασίου / Α. Αλεξανδρόπουλο, Ν. Κωστάκου / Σ. Μάκαρη / Φ. Πανταζή / Κ. Πουρνάρα / Γ. Χριστοδουλοπούλου, Υπερχρεωμένοι οφειλέτες: από τις οφειλές προς τις τράπεζες στις οφειλές προς το δημόσιο, 1η έκδ., 2016, σελ. 134 – 137, πηγή: www.Sakkoulas-Online.gr).…”.
Την υπόθεση χειρίστηκαν οι Δικηγόροι Μιχαήλ Ι. Κούβαρης και Αρετή Ν. Περδικομάτη.