Η παρούσα με αριθμό 245/2023 απόφαση του Ειρηνοδικείου Μαραθώνος (δείτε το πλήρες κείμενο ΕΔΩ), δικάζοντας με τη διαδικασία του Ν. 3869/2010, κάνει δεκτή την αίτηση εντολέως μας, σε υπόθεση που χειρίστηκε το γραφείο μας και αποφασίζει αναφορικά με το ζήτημα της παύσης των εργασιών εκποίησης που είχε διαταχθεί δυνάμει του αρ. 9 παρ. 1 ν. 3869/2010,
αναφέροντας επί λέξει:
“…η αιτούσα αναφέρει ρητώς ότι δεν έλαβε χώρα καμία απολύτως ενέργεια από την εκκαθαρίστρια και νόμιμη στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 9 § 2, 12 Α § 3 του ν. 3869/2010, καθώς και σε αυτές των άρθρων 164, 166 και 168 του ΠτΚ, και 758 ΚΠολΔ και πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα.
Εξάλλου, η εκποίηση που διατάσσεται εκ του Ν. 3869/2010 δεν είναι είδος …’ εκτέλεσης ή πλειστηριασµού. Ο νόµος στη διάταξη του άρθρου 9 παρ.2 εδ. 2 αναφέρει ρητά «πρόσφορη εκποίηση» και όχι διαδικασίες πλειστηριασμού, δεδοµένου ότι δε θα µπορούν να ξεκινήσσυν οι διαδικασίες αυτές”, αφού δε θα είναι δυνατός ο καταλογισµός σε βάρος του οφειλέτη των εξόδων της έναρξης της διαδικασίας του πλειστηριασµού (έξοδα δηµοσιεύσεων κλπ), όπως αντίθετα προβλέπει το άρθρο 5 παρ.4 του ΠτΚ, αλλά και στη συνέχεια οι υπόλοιπες δαπάνες του πλειστηριασµού, όπως τα έξοδα και η αµοιβή συµβολαιογράφου, έξοδα από τυχόν ματαιώσεις των πλειστηριασμών, αµοιβές δικαστικών επιμελητών κ.λπ. θα βαρύνουν τον ήδη υπερχρεωμένο οφειλέτη, γεγονός που δεν εντάσσεται στο πνεύµα και στο σκοπό του νόµου. Η «πρόσφορη εκποίηση», σύµφωνα µε το Ν. 3869/2010, είναι µια επί της ουσίας μία sui generis σύµβαση, η οποία θα περιλαµβάνει δύο διακριτές φάσεις µεταξύ τους, εκείνης της εξεύρεσης του καταλληλότερσυ για τον ο… και τους πιστωτές αγοραστή (η οποία θυµίζει διαδικασία πλεωτηριασµού) και εκείνης της πώλησης (που θυμίζει πώληση του αστικού δικαίου). Πρόκειται, συνεπώς για διαδικασία αναδείξεως, µέσα από την «ελεύθερη πρόσφορη πώληση», του ποσοτικά «καλύτερου» αγοραστή και όχι για διαδικασία που οδηγεί στη µεταβίβαση των εκπλειστηριαζόμενων πραγµάτων. Άλλωστε, η αναλογική εφαρµογή του ΠτΚ έχει επιφυλαχθεί µόνο ως προς τις διατάξεις περί συνδίκου, ενώ συνάγεται σαφώς και από τον ορισµό του νόµου, όπου ορίζεται ρητά στο άρθρο 9 παρ. 1 εδ. 2 του Ν. 3869/2010. ως «εκποιούµενο πράγµα» και όχι για «πλειστηριασθέν πράγμα» (βλ. περί «πρόσφορης εκποίησης» σε Αθ. Κρητικό, «Ρύθµιση Των Οφειλών Υπερχρεωµένων Προσώπων», έτος 2012, σελ. 210, ΕιρΑθ 66/2012 Α’ Δηµοσίευση Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ). Κατά συνέπεια, ο εκκαθαριστής προβαίνει στην εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων που του υποδεικνύει το Δικαστήριο, χωρίς τις προϋποθέσεις του εκούσιου πλειστηριασµού, µε απόλυτη ελευθερία κινήσεων, µε µόνη εξαίρεση, αν τεθούν όρια από το Δικαστήριο ως προς το χρόνο εκποίησης, την εκτιµώµενη αξία του ακινήτου και κάποιο ελάχιστο τίµηµα [Βενιέρης-Κατσάς (-Βενιέρης), ό.π., σελ. 442, όπου και παραπομπές, τα που ΕιρΚορ 1355/2013 ΕφΑΔ 201488, µε παρατηρήσεις Κρητικού]. Τέλος, αν ο εκκαθαριστής διαπιστώσει ότι οι εργασίες ρευστοποίησης δεν δύνανται να συνεχιστούν ή δεν είναι ευχερώς ρευστοποιήσιµη η περιουσία του οφειλέτη, ζητά κατά το αναλογικός” εφαρµοζόµενο άρθρο 166 ΠτΚ την παύση των εργασιών ρευστοποίησης µε απόφαση του Ειρηνοδικείου. Ακολουθεί… και σε αυτή την περίπτωση η εκούσια δικαιοδοσία. Τέτοια περίπτωση είναι αυτή κατά την οποία ο εκκαθαριστής διαπιστώνει ότι είναι δυσχερής η’ ασύμφορη η εκποίηση η’ δεν εκδηλώνεται αγοραστικό ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει αν διαπιστώσει ο εκκαθαριστής ότι τα έξοδα εκποιήσεως και το προϊόν ρευστοποιήσεως καθιστούν άσκοπη τη ρευστοποίηση. Την αναλογική εφαρμογή του άρθρου 166 ΠτΚ μπορεί να ζητήσει και ο οφειλέτης. Έτσι ο οφειλέτης μπορεί να τηρήσει την παραπάνω διαδικασία, προκειμένου να αναλάβει πάλι τη διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του, των οποίων η εκποίηση είχε διαταχθεί με την απόφαση υπαγωγής στο Ν. 3869/2010[βλ ad hoc Ειρ.Σιντίκης 19/2019 αδημ. Βενιέρης – Κατσάςοπ. 3η έκδοση, 2016, σελ 590-591].
Την υπόθεση χειρίστηκε ο Δικηγόρος, Μιχαήλ Ι. Κούβαρης