Το dikastiko.gr αποκάλυψε απόσπασμα εισήγησης προς υποψηφίους για τη σχολή δικαστών του έτους 2020, η οποία, σύμφωνα με την εν λόγω πηγή, χαράζει «γραμμή» προς τους δικαστές οι οποίοι δικάζουν κατ΄ έφεση τις αιτήσεις των δανειοληπτών που ζητούν υπαγωγή στο νόμο Κατσέλη (Ν. 3869/2010)
Χαρακτηριστικά στο συμπέρασμα της εν λόγω εισήγησης, όπως αυτή επί λέξει μεταφέρθηκε από το dikastiko.gr, αναφέρεται:
«Η ρύθμιση που εισήχθη με τον Ν. 3869/2010 ήταν μια αναγκαία επέμβαση του Νομοθέτη για την αντιμετώπιση του φαινομένου της υπερχρέωσης και την ενίσχυση της αγοράς. Το εξαιρετικό δίκαιο που θεσμοθετήθηκε, σε προφανή αντίθεση με την αρχή της τήρησης των συμφωνηθέντων, εφαρμόζεται ήδη επί μια δεκαετία και με όχημα τις ρυθμίσεις του εισήχθη προς ρύθμιση ανυπολόγιστο ποσό οφειλών προς πιστωτικά ιδρύματα και σαφώς μικρότερο ποσό προς το Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία, ωστόσο και πάλι ικανό να πλήξει την βιωσιμότητά τους. Ο νομοθέτης, γνωρίζοντας τον όγκο των μη εξυπηρετούμενων δανείων, εισήγαγε μεταξύ των προϋποθέσεων υπαγωγής στον Ν. 3869/2010 την προϋπόθεση της μη δόλιας περιέλευσης σε αδυναμία πληρωμής, και το Δικαστήριο οφείλει να ελέγχει τη συνδρομή της προϋπόθεσης αυτής, αποκλείοντας από τη ρύθμιση τους οφειλέτες εκείνους οι οποίοι από τον νομοθέτη κρίνονται ανάξιοι της προστασίας του.
Σημαντικό είναι να τονισθεί πως το Δικαστήριο πρέπει να απέχει από τη λογική της εύνοιας προς τον «αδύναμο» οφειλέτη και της «τιμώρησης» των πιστωτικών ιδρυμάτων, για την επιθετική πολιτική τους και την αλόγιστη χορήγηση δανείων και πιστώσεων· επιχειρηματικός κίνδυνος που φαίνεται να ανέλαβαν τα πιστωτικά ιδρύματα έχει ήδη μετακυλισθεί στο Ελληνικό Δημόσιο, ήτοι στο σύνολο των φορολογουμένων πολιτών.
Δεν πρέπει επίσης να διαλάθει της προσοχής του δικαστηρίου ότι η οριοθέτηση του δόλου, ως στοιχείου αποκλεισμού της δυνατότητας απαλλαγής του οφειλέτη, δεν δικαιολογείται μόνο από συστηματικά επιχειρήματα. Αντίθετα, η ορθή οριοθέτηση του δόλου στις υποθέσεις του Ν. 3869/2010 θα συντελέσει στην αποτροπή, ή μάλλον στην άμβλυνση, του λεγόμενου «ηθικού κινδύνου» (moral hazard). Ως τέτοιος ορίζονται οι καταστάσεις στις οποίες ένα οικονομικό υποκείμενο αναλαμβάνει υπέρμετρους κινδύνους, διότι δεν έχει το κίνητρο να συνεκτιμήσει στην απόφασή του τις ενδεχομένως δυσμενείς συνέπειες των πράξεών του.
Επί των ανωτέρω λεκταία είναι τα κάτωθι:
Πέρα από την προφανώς καταδικαστέα ευθεία εξωθεσμική παρέμβαση στην ανεξαρτησία της κρίσης του εθνικού Δικαστή, η εν λόγω εισήγηση -αν αληθεύει- αναπαράγει την τραπεζική επωδό του «στρατηγικού κακοπληρωτή» και προβαίνει σε αυθαίρετες γενικεύσεις που φαλκιδεύουν την εξατομικευμένη εξέταση των στοιχείων εκάστης υπόθεσης.
Πηγάζει δε, από μία εντελώς εσφαλμένη παραδοχή, αυτή της δήθεν «αζήμιας» απαλλαγής, παραδοχή η οποία εν προκειμένω ταυτίζεται με την άγνοια Νόμου, καθώς σε όλες τις εκφάνσεις του άρθρου 9 παρ 2 του Ν 3869/2010, η ρύθμιση για την προστασία της πρώτης ή μοναδικής κατοικίας του δανειολήπτη συνίστατο στην δοσοποιημένη καταβολή του υποτιθέμενου εκπλειστηριάσματος, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που η ελληνική έννομη τάξη έφτασε να υιοθετεί στην προτελευταία αναθεώρηση του ανωτέρω Νόμου, τις άκρως μονόπλευρες αρχές «της μη χειροτέρευσης της θέσης του πιστωτή από αυτήν που θα είχε σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης» και της «μέγιστης ικανότητας αποπληρωμής» του δανειολήπτη.
Περαιτέρω, φέρεται να αγνοεί επιδεικτικά:
- τη δεσπόζουσα θέση των τραπεζών στην ανέλεγκτη πιστωτική επέκταση των ετών 2002-2009, μην αναγνωρίζοντας έστω τη συνευθύνη τους,
- την απρόοπτη μεταβολή του ενεργητικού των δανειοληπτών -α) μείωση αξίας περιουσιακών στοιχείων λόγω μείωσης ρευστότητας και επιβολής φόρων, β) συρρίκνωση εισοδημάτων όλων των πολιτών-,
- τον κοινωνικό χαρακτήρα του εν λόγω Νόμου που στήριξε και στηρίζει χιλιάδες οικογένειες την τελευταία δεκαετία,
- τα πλασματικά υπόλοιπα των προϊόντων της χρηματοπιστωτικής «φούσκας», που ανακυκλώνονται, τιτλοποιούνται, μεταπωλούνται σε funds πριν εισέλθουν στο μεγάλο παζάρι των εισπρακτικών εταιρειών και των εταιρειών διαχείρισης, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο χρέους και ομηρείας δανειοληπτών.
Ενόψει όλων των ανωτέρω και σε περίπτωση που η αναπαραγωγή της εν λόγω εισήγησης είναι ακριβής, αυτή κρίνεται κοινωνικά ανήθικη και νομικά απαράδεκτη και επικίνδυνη.